ดีนะเนี่ยที่เซฟไว้ไม่งั้นอดแน่เลยพวกเธอ
แต่ว่ายังมีบุคคลผู้ถูกลืมอยู่ 3 คน (สมัครแล้วแต่คนเขียนลืมชื่อ)
ยังไงๆ ซะ ตอนที่ 1 มาแว้ว XD
Ep# ๑ ทำไงดี!!! หอนี้ไม่ธรรมดา =[]=
เตาะ แตะ เตาะ
แตะ
ร่างสูงเดินไปตามทางฟุตบาตรเบียดเสียดกับผู้คนที่เดินสวนหรือคนที่รีบกันไปตามทาง
อากาศก็ร้อนซะจนอยากให้รางวัลพระราชทานซะจริง = =” ร่างสูงกดน้ำอัดลมจากเครื่องเครื่องน้ำแล้วนั่งตรงม้านั่ง
และดื่มน้ำดำ (โค้ก) ไปเพื่อความสดชื่น “อะไรฟร๊า~ หามาทั้งวันแล้วไม่เป็นจะเจอที่ไหนดีๆ
เลย ในกรุงเทพเนี่ยหอดีๆ ไม่มีเลยรึไงฟระ” ชายหนุ่มสบถกับโชคชะตาที่กลั่นแกล้งเขา
(?) ฟ้าว~ แปะ “ว๊ากกกกกกกก ใครถอดปลั๊กพระอาทิตย์ฟระ!!!”
ชายหนุ่มรีบเอามือหยิบแผ่นกระดาษที่ปลิวมาปิดหน้าตัวเองแล้ว
]วองโกเล่ อพาร์ทเม้นต์ ห้องว่างราคาดีน้ำไฟพร้อมเฟอร์นิเจอร์ แต่ไม่มีทีวีนะจ๊ะ
เพียงเดือนละ 5,000 บาท น้ำไฟไม่อยากจ่ายอย่าใช้ XD] อะไรฟระคำโฆษณากวนส้นดีแท้หนอ
. . . –v – ห้องหับอะไรก็โอเคแฮะน่าอยู่ดีถึงจะแพงไปหน่อยแต่กคุ้มแฮะค่าไฟ
ถูกมากเลยนะเนี่ยสุดยอด *0* “แง๊~ ช่วยหนูด้วย!!!! นักข่าวตาม!!!!!!” จู่ๆ เสียงของเด็กหนุ่มแว่วมาจากสักที่ในสวนสาธารณะ
เหล่าบรรดาคนที่ท่าทางว่าจะเป็นนักข่าวนับสิบคนที่กำลังตามเขาอยู่
“ข่าวที่ว่าคุณไปชกหน้าคุณหม่ำจนดั้งแหมบนั้นจริงเหรอคะ” (มันก็แหมบอยู่แล้วนี่นา T^T) นักข่าวสาวยื่นไปโฟนที่กำลังเปิดโหมดบันทึกเสียงไว้ไปยังเด็กหนุ่มที่ไปปฏิเสะไปเป็นครั้งที่
9,999 รอบ แล้ว “ก็บอกแล้วไงว่ไม่ได้ทำน่ะเซ้าซี้อยู่ได้!!!” เด็กหนุ่มรีบเร่งสปีดวิ่งไปตรงทางแยกจนไปชนกับร่างสูงจนล้มทั้งคู่
“ขอโทษครับๆๆ พอดีผมรีบ อ๊ะตายแล้วท่าทางจะตามมาทันล่ะสิเนี่ยแย่แล้ว”
เด็กหนุ่มรีบช่วยเก็บของในขณะที่กำลังจะลุกก็ถูกร่างสูงฉุดเข้าไปในพุ่มไม้
(อย่าคิดอกุศลนะ) “อ๊า. . . อะอำอาไอเอ๊าอ่ะอ้วกเออ (อ๊าก!!! จะทำอะไรน่ะพวกเธอ!!!) ”
เด็กหนุ่มโวยวายทั้งๆ ที่ถูกเอามือปิดปากไว้อยู่ “ชู่ว~
ท่าทางจะไปแล้วล่ะ” ร่างสูงกล่าวออกมาเงียบๆ
ในขณะที่หลบอยู่หลังพุ่มไม้กับคนอีกคนหนึ่ง
“อ่อย
เอ๊าอั๊กอีอิอีออก” เด็กหนุ่มยังอู้อี้ ไม่หยุด แต่ที่อู้อี้นั้นก็ไม่ใช่เพราะอะไรหรอกโดนปิดปากอยู่งี้คงพูดออกมาเป็นภาษาคนได้หรอกนะ
= =”
“อยากให้ฉันปล่อยเหรอ ?” ร่างสูงเอ่ยถามกับเด็กหนุ่ม “อื้มๆ” มือสากๆ
ปล่อยออกจากปากของเด็กหนุ่ม “เฮ้อ~ ขอบใจนะ” เด็กหนุ่มกล่าวคำขอบคุณกับร่างสูง
“มีอะไรที่ผมพอจะช่วยเป็นการตอบแทนมั่งครับ”
เด็กหนุ่มแลไปเห็นใบปลิวในกำมือของชายหนุ่ม “นี่ๆ จะไปที่อพาร์ทเม้นนั่นเหรอ?”
เด็กหนุ่มดึงแขนเสื้อของอีกคนเบาๆ “อ๋อใช่” ร่างสูงตอบกลับไป
“งั้นให้ผมพาไปมั๊ยผมพักอยู่ที่นั่นน่ะพอดีใบปลิวนั่นเพื่อนผมที่พักอยู่ที่หอเดียวกันออกแบบน่ะครับ”
ร่างสูงถึงกับตะลึง!!! “เหรอ งั้นนายช่วยพาไปหน่อยสิ” ร่างสูง และ
ร่างอีกร่างที่เตี้ยกว่าหน่อยลุกขึ้นและออกจากพุ่มไม้ที่ไปซ่อนเหล่าบรรดานักข่าวจอมเซ้าซี้นั้นด้วย
“จะว่าไปนายเนี่ยหน้าตาเหมือนเคยเห็นเลยนะ คล้ายๆ ไบร์ทเลย” ร่างสูงหันไปสังเกตุรูปร่างหน้าตาของฝ่ายตรงข้ามไปๆ
มาๆ ระหว่างเดินทางไปยัง {วองโกเล่ อพาร์ทเม้นต์} “นี่ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกผมไงๆ”
“ไบร์ท ไง”
คำตอบจากปากของเด็กหนุ่มออกมา แน่นอนล่ะใครๆ ก็ต้องตะลึงก็มาเล่นเจอนักร้องดังๆ
เข้าแบบ บังเอิญน่ะสิ แถมไปช่วยเค้าไว้ด้วย 0[]0 “เฮ้ยจริงดิ!!!
แล้วไปทำอีท่าไหนถึงได้จะ.
. . เจอพวกนักข่าวตามแบบนั้นล่ะ”
ร่างสูงตะลึงและถามไบร์ทที่ช่วยถือลังหนังสือการ์ตูนของตนอยู่
“ก็แบบว่าตอนนั้นเค้ากำลังไปแจกใบปลิวอยู่ดีๆ
พวกนักข่าวไม่รู้โผล่มาจากไหนเหมือนกันแห่กันมาเต็มเลย เค้าก็เลยวิ่งๆๆๆๆ
แล้วก็วิ่งจนได้คุณช่วยไว้นี่แหละ” ไบร์ทตอบไปตามความ “งั้นเหรอ. . . อ๊ะนี่ๆ ไม่ต้องช่วยฉันแบกลังนั่นก็ได้นะ”
ในทันทีที่ร่างสูงกำลังจะช่วยแบกลังหนังสือนั้น ไบร์ทก็ได้ขัดไว้ก่อน
“แค่นี้สบายมาก ยาริสยังหนักหว่าเลย” คำพูกชวนฉงนจากร่างเล็กที่กำลังแบกลังหนังสือที่หนักกว่า
5 กิโลกรัม แต่มันก็งงๆ นะ หมายความว่าไง “งงเหรอครับ” ไบร์ท ทักขึ้น
“เอ๋ก็นิดหน่อยน่ะ”
“ก็ประมาณว่าสำหรับเค้าไอ้ที่หนักที่สุดประมาณว่ายกได้แค่แป๊บเดียวน่ะ
ก็ยกของได้หนักสุดแค่เจ้า ยามาฮ่ายาริสนี่แหละ แต่ถ้ามอเตอร์ไซล่ะก็ยกแล้วเดินขึ้นอพาร์ทเม้นไปชั้น
5 ยังได้เลย” ร่างสูงถึงกับชะงักเพราะคำตอบนั้นแสดงออกมาว่ามันใช่คนรึเปล่าฟระ =
=”
“เว่อร์ ไม่เชื่อๆ” ร่างสูงแสดงสีหน้าไม่เชื่อ
ก็แหงล่ะสิใครมันจะไปเชื่อลงล่ะพวกเธอ~ “ไม่เชื่อก็แล้วแต่” อีกคนทำท่างอนๆ เล็กน้อย
“เออนี่แล้วคุณชื่ออะไรล่ะ ?” ไบร์ท ถามคนที่ตนกำลังแบกลังหนังสือให้ “ไซ น่ะ
ยินดีที่ได้รู้จักนะ” ไบร์ทผงกหัวตอบ
“เอาล่ะถึงแล้วครับ~”
ไซถึงกับตะลึงเมื่อสิ่งที่เห็นตรงหน้าคืออพาร์ทเม้นต์แบบนี้ “เฮ้ย !!! สุดยอดใหญ่กว่าในใบปลิวอีกอ้ะ
0[]0 !!! ” “โอ๊ะแน่นอนล่ะเจ้าของหอรวยนี่นา ^w^” ปึง!!!
“คุณโรมฮะ!!!
มีคนมาขอเช่าห้องครับ
-0-” ไบร์ทเปิดประตูห้องทำงานและสะดุดล้มที่ห้องประตูในเวลาเดียวกัน
(ทำได้ไงอ่ะพวกเธอ =_=”) “งั้นเหรอแล้วว่าไง นายอยากได้ห้องไหนล่ะ”
หนุ่มหล่อที่นั่งตรงโต๊ะทำงานเอ่ยถามขึ้น
“เอ่อครับพอดีกำลังหาห้องอยู่เหลืออยู่กี่ห้องครับ” “อ๋อ ตอนนี้เหลือห้อง 110,
306, 307 แล้วก็ 309 น่ะอยากได้ห้องไหนล่ะจะไปดูก่อนมั๊ย ?”
ไซครุ่นคิดสักพักก็ตัดสินใจอย่างแน่วแน่ว่า “งั้นผมเอาห้อง 110 ละกันครับ”
ไซรีบยกข้าวของไปพร้อมปากที่คาบกุญแจไว้แบบไม่กลัวว่ามันลงคอเลยวุ้ย = =” ทั้งคู่เดินเอาข้าวของไปวางที่ห้องและไบร์ทก็กลับห้องไปทำกิจวัตรส่วนตัว
“เอาละรีบจัดข้าวของดีกว่า
จะได้นอนซะที ^ ^” ร่างสูงรีบจัดการข้าวของที่ขนมา
กว่าจะเสร็จก็ปาไปดึกมากแล้วและเสียงท้องคำราม เอ๊ย ท้องปวดท้วง เอ๊ย ท้องประท้วง
เอ๊ย ถูกแล้วๆ ^[+++]^ “หิวจังลงไปซื้อมาม่าที่เซเว่นแถวนี้ดีกว่า”
ในขณะที่ไซกำลังจะตัดสินใจไปซื้ออาหารญี่ปุ่น (มาม่า) นั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น
เมื่อเขาเปิดประตูออกก็พบกับเด็กสาวเอาพิซซ่ามาให้ “พิซซ่ากัสซี่มาส่งค่า
^w^”
อะไรของยัยนี่เนี่ย
“บริการพิเศษให้กับสมาชิกใหม่ของหอ ค่ะ เอ๋. . . อ๊ะแถมฟรีเฟรนช์ฟรายกับคลิปวันสงกรานต์ที่สีลม
XD ” กัสมอบของแล้วจากไปแบบแปลก (ตีลังกากลับไป)
อะไรของยัยนั่นฟระคอสเพลย์มาเป็นเด็กส่งพิซซ่าแล้วนี่มันอะไรเนี่ย งงฟ่ะ =
= “เอาเถอะไหนๆ
ก็ของฟรีล่ะแต่ไปอาบน้ำก่อนดีกว่า”
หลังจากที่ไซจัดการอาบน้ำแต่งตัวและกินอะไรเรียบร้อยแล้ว และสิ่งที่ตามมา คือ. . .
หนังท้องตึงหนังตาหน่อย ง่วงจังเลยไปนอนดีกว่า =w= ในขณะที่ไอ้เราจะหลับน่ะเหรอห้องตรงข้ามมีปาเสียงน่ะสิ
“อะไรกันยังหามือกลองไม่ได้เหรอ
!!? อีกสองอาทิตย์ ค่ายเพลง Oops Kingroom ก็จะเปิดออดิชั่นแล้วนะ
ถ้ายังชักช้าแบบนี้โอกาสอาจไม่มีเป็นครั้งที่สองก็ได้. . . เราจะชักช้าไม่ได้นะ”
เสียงหญิงสาวที่กำลังตะคอกใส่อีกฝ่ายซึ่งท่าทางกำลังเหมือนจะไม่สามารถตอบโต้อะไรได้เลยเพราะอะไรไม่ต้องแปลกใจหรอก
=w= “เอาน่าๆ เวลายังเหลืออยู่ยังไงๆ ต้องทันแน่นะ ซันเดย์”
ชายหนุ่มซึ่งเป็นฝ่ายถูกต่อว่าพยายามเกลี้ยกล่อมให้อีกฝ่ายสงบลงแต่มันคงไม่ง่ายหรอกเพราะเสียงของเจ้าหล่อนจากเสียงต่ำกลายเป็นเสียงแว้ด
ๆ ๆ ๆ ๆ ด่ามาไม่หยุดเลยน่ะสิ “พูดกี่ครั้งแล้ว ซัน นายพูดนี่เป็นครั้งที่ 13
แล้วนะ” แน่ะยังจะนับอีก = =
“เอ่อขอประทานโทษนะครับพอดีช่วยโวลุ่มซักนิดหน่อยนะครับจะนอน”
ไซเปิดประตูมาขอร้องให้ทุ้งสองลดโวลุ่มในการเมาท์มอย (?) “นี่นาย เล่นกลองเป็นป่ะ”
เฮ้ยๆ หันนิ้วใส่กันงี้เลยหรอ “สมัยเรียนก็เคยเล่นอ่ะนะ
แถมมีคนเคยมาขอเป็นลูกศิษย์ด้วย” อะไรของยัยนั่นเนี่ย
“ดีล่ะนับแต่นี้หนึ่งเวโกวินาทีนายเป็นมือกลองวงเราล่ะนะ” เฮ้ย!!! =[]= อะไรเนี่ยอยู่ๆ
มาอะไรกันเนี่ย “เอาล่ะสิบโมงมาเจอกันห้องนี้ ซันกลับห้องไปซะ” หล่อนสั่งอย่างกับเจ้าแม่เลยวุ้ย
=3=
เช้าอันสดใสล่ะค่ะคุณ พวกเธอ~ XD
“เสียงอะไรฟระ
ย้ากๆ แถวสวนของหอแต่ก็ดีเป็นนาฬิกาปลุกได้เลย ฮ้าว~
วันนี้วันอาทิตย์สินะ อ๊ะเสียงโครมอะไรอีกล่ะ เฮ้ย!!!”
ผมตกใจอะไรน่ะเหรอก็เจ้านักร้องนั่นน่ะสิมารำไทเก๊กตรงสวนแถมสับหันก้อนเบ้อขาดอีกคนรึเปล่าฟระ
=[]= เอาเถอะรีบๆ อาบน้ำดีกว่าชักหิวแล้วสิ
เห็นว่าเมื่อวานเดินผ่านร้านอาหารเช้านี่นา ฮ้าว~ อา~
หิวจังเลยสงสัยพิซซ่าเมื่อคืนมันคงไม่พอมั้ง โครม!!! “ขอโทษค่ะ
พอดีดิฉันรีบค่ะ” “ไม่เป็นไรครับ” ยัยนี่ใครเนี่ยน่ารักจังแต่ท่าทางจะแก่กว่าแฮะ ( –x–) “ฉันชื่อน้ำหวานค่ขอบคุณที่ช่วยนะคะส่วนคุณคงเป็นสมาชิกใหม่ล่ะสิขอโทษนะคะเห็นไบร์ทเค้ามาบอกว่าชื่อไซน่ะ
ใช่ป่ะ” น้ำหวานทำท่านึกๆ อยู่ “ครับแล้วเห็นคุณรีบน่ะ
ถ้าคุยกับผมแบบนี้คงไม่ดีมั้งครับ” ไอ้นักร้องนั่นท่าทางจะเป็นพวกชอบเมาท์มอยนะเนี่ย
“อ๊ะจริงด้วยไปล่ะนะคะ ^ ^” เอ้อจะว่าไปเห็นเจ้านั่นไปรำมวยอยู่ตรงสวนนี่
ลองไปแกล้งให้ตกใจดีกว่าแฮะๆ ^ ^ “เฮ้!!! นาย. . . อ้าวหายไปไหนหว่า” ชิ้ง - -+++ เงาดำบนเพดานนั่นมันอะไรเนี่ย
“เคล็ดวิชานินจาที่ 48 สำนัก คาซูมิ อาทาริ โนะ ซาซึจิน จิเคน!!! ”
ปึดข้อนิ้วที่ออกมาจากกำหมัดนิดๆ
ประทะลงบนคอของร่างสูงอย่างรุนแรงจนล้มลงไปนอนแน่นิ่งกับพื้น
“อ๊ะขอโทษนะพอดีติดนิสัยมาจากที่บ้านนานแล้วน่ะขอโทษนะครับเดี๋ยวสกัดจุดให้ นะ ]ถิง จื่อ!!!]
”
ปึด ร่างสูงรีบสะดุ้งลุกขึ้นมา “นายจะฆ่าฉันเหรอ = =* ” ร่างสูงจ้องเขม็งมายังอีกฝ่ายที่เพิ่งจะสกัดจุดที่ตนทำไว้ให้
“ขอโทษนะเดี๋ยวเลี้ยงข้าวไถ่โทษนะ” เข้าใจคิดดีนี่ไอ้หนู =w= กำลังหิวๆ
“เฮ้ยนายเป็นนินจาเหรอเนี่ย”
ไซคีตะลึงเพราะไอ้นักร้องนี่มันมีกำพรืดแบบนี้เหรอเนี่ย “ก็ไม่เชิงหรอกแต่ในหอนี้น่ะก็ไม่ได้มีผมคนเดียวหรอกครับ”
ไบร์ทกล่าว “เฮ้ยจริงดิมีใครบ้างล่ะ” “ก็มี พลอยกับคุณอะไรน้า. . . ช่างเหอะ ” อ้าวเฮ้ยอะไรฟระเนี่ยหอนี้
“แต่ก็ไม่ได้มีแต่นักฆ่าหรอกนะ ยังมีคุณจีเขาเป็นนักล่าผีน่ะ
แล้วก็หมอดูก็มีนะชื่ออะไรน้า. . . ฟาเอลอะไรนี่แหละ” นี่มันนิยายชัดๆ
นี่ตูฝันอยู่รึเปล่าเนี่ย = = “แล้วไม่มีใครรู้เลยเหรอ ?” ไซถาม “รู้กันทั้งหอ
แต่ไม่เป็นไรหรอกทุกคนออกจะรักกัน ^ ^” เอาล่ะสิต่อจากนี้เราก็ต้องใช้ชีวิตกับหอแปลกๆ
นี่แล้วเหรอเนี่ย =[]=
T2 Be ConTinuZe
แต่ว่ายังมีบุคคลผู้ถูกลืมอยู่ 3 คน (สมัครแล้วแต่คนเขียนลืมชื่อ)
ยังไงๆ ซะ ตอนที่ 1 มาแว้ว XD
Ep# ๑ ทำไงดี!!! หอนี้ไม่ธรรมดา =[]=
เตาะ แตะ เตาะ
แตะ
ร่างสูงเดินไปตามทางฟุตบาตรเบียดเสียดกับผู้คนที่เดินสวนหรือคนที่รีบกันไปตามทาง
อากาศก็ร้อนซะจนอยากให้รางวัลพระราชทานซะจริง = =” ร่างสูงกดน้ำอัดลมจากเครื่องเครื่องน้ำแล้วนั่งตรงม้านั่ง
และดื่มน้ำดำ (โค้ก) ไปเพื่อความสดชื่น “อะไรฟร๊า~ หามาทั้งวันแล้วไม่เป็นจะเจอที่ไหนดีๆ
เลย ในกรุงเทพเนี่ยหอดีๆ ไม่มีเลยรึไงฟระ” ชายหนุ่มสบถกับโชคชะตาที่กลั่นแกล้งเขา
(?) ฟ้าว~ แปะ “ว๊ากกกกกกกก ใครถอดปลั๊กพระอาทิตย์ฟระ!!!”
ชายหนุ่มรีบเอามือหยิบแผ่นกระดาษที่ปลิวมาปิดหน้าตัวเองแล้ว
]วองโกเล่ อพาร์ทเม้นต์ ห้องว่างราคาดีน้ำไฟพร้อมเฟอร์นิเจอร์ แต่ไม่มีทีวีนะจ๊ะ
เพียงเดือนละ 5,000 บาท น้ำไฟไม่อยากจ่ายอย่าใช้ XD] อะไรฟระคำโฆษณากวนส้นดีแท้หนอ
. . . –v – ห้องหับอะไรก็โอเคแฮะน่าอยู่ดีถึงจะแพงไปหน่อยแต่กคุ้มแฮะค่าไฟ
ถูกมากเลยนะเนี่ยสุดยอด *0* “แง๊~ ช่วยหนูด้วย!!!! นักข่าวตาม!!!!!!” จู่ๆ เสียงของเด็กหนุ่มแว่วมาจากสักที่ในสวนสาธารณะ
เหล่าบรรดาคนที่ท่าทางว่าจะเป็นนักข่าวนับสิบคนที่กำลังตามเขาอยู่
“ข่าวที่ว่าคุณไปชกหน้าคุณหม่ำจนดั้งแหมบนั้นจริงเหรอคะ” (มันก็แหมบอยู่แล้วนี่นา T^T) นักข่าวสาวยื่นไปโฟนที่กำลังเปิดโหมดบันทึกเสียงไว้ไปยังเด็กหนุ่มที่ไปปฏิเสะไปเป็นครั้งที่
9,999 รอบ แล้ว “ก็บอกแล้วไงว่ไม่ได้ทำน่ะเซ้าซี้อยู่ได้!!!” เด็กหนุ่มรีบเร่งสปีดวิ่งไปตรงทางแยกจนไปชนกับร่างสูงจนล้มทั้งคู่
“ขอโทษครับๆๆ พอดีผมรีบ อ๊ะตายแล้วท่าทางจะตามมาทันล่ะสิเนี่ยแย่แล้ว”
เด็กหนุ่มรีบช่วยเก็บของในขณะที่กำลังจะลุกก็ถูกร่างสูงฉุดเข้าไปในพุ่มไม้
(อย่าคิดอกุศลนะ) “อ๊า. . . อะอำอาไอเอ๊าอ่ะอ้วกเออ (อ๊าก!!! จะทำอะไรน่ะพวกเธอ!!!) ”
เด็กหนุ่มโวยวายทั้งๆ ที่ถูกเอามือปิดปากไว้อยู่ “ชู่ว~
ท่าทางจะไปแล้วล่ะ” ร่างสูงกล่าวออกมาเงียบๆ
ในขณะที่หลบอยู่หลังพุ่มไม้กับคนอีกคนหนึ่ง
“อ่อย
เอ๊าอั๊กอีอิอีออก” เด็กหนุ่มยังอู้อี้ ไม่หยุด แต่ที่อู้อี้นั้นก็ไม่ใช่เพราะอะไรหรอกโดนปิดปากอยู่งี้คงพูดออกมาเป็นภาษาคนได้หรอกนะ
= =”
“อยากให้ฉันปล่อยเหรอ ?” ร่างสูงเอ่ยถามกับเด็กหนุ่ม “อื้มๆ” มือสากๆ
ปล่อยออกจากปากของเด็กหนุ่ม “เฮ้อ~ ขอบใจนะ” เด็กหนุ่มกล่าวคำขอบคุณกับร่างสูง
“มีอะไรที่ผมพอจะช่วยเป็นการตอบแทนมั่งครับ”
เด็กหนุ่มแลไปเห็นใบปลิวในกำมือของชายหนุ่ม “นี่ๆ จะไปที่อพาร์ทเม้นนั่นเหรอ?”
เด็กหนุ่มดึงแขนเสื้อของอีกคนเบาๆ “อ๋อใช่” ร่างสูงตอบกลับไป
“งั้นให้ผมพาไปมั๊ยผมพักอยู่ที่นั่นน่ะพอดีใบปลิวนั่นเพื่อนผมที่พักอยู่ที่หอเดียวกันออกแบบน่ะครับ”
ร่างสูงถึงกับตะลึง!!! “เหรอ งั้นนายช่วยพาไปหน่อยสิ” ร่างสูง และ
ร่างอีกร่างที่เตี้ยกว่าหน่อยลุกขึ้นและออกจากพุ่มไม้ที่ไปซ่อนเหล่าบรรดานักข่าวจอมเซ้าซี้นั้นด้วย
“จะว่าไปนายเนี่ยหน้าตาเหมือนเคยเห็นเลยนะ คล้ายๆ ไบร์ทเลย” ร่างสูงหันไปสังเกตุรูปร่างหน้าตาของฝ่ายตรงข้ามไปๆ
มาๆ ระหว่างเดินทางไปยัง {วองโกเล่ อพาร์ทเม้นต์} “นี่ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกผมไงๆ”
“ไบร์ท ไง”
คำตอบจากปากของเด็กหนุ่มออกมา แน่นอนล่ะใครๆ ก็ต้องตะลึงก็มาเล่นเจอนักร้องดังๆ
เข้าแบบ บังเอิญน่ะสิ แถมไปช่วยเค้าไว้ด้วย 0[]0 “เฮ้ยจริงดิ!!!
แล้วไปทำอีท่าไหนถึงได้จะ.
. . เจอพวกนักข่าวตามแบบนั้นล่ะ”
ร่างสูงตะลึงและถามไบร์ทที่ช่วยถือลังหนังสือการ์ตูนของตนอยู่
“ก็แบบว่าตอนนั้นเค้ากำลังไปแจกใบปลิวอยู่ดีๆ
พวกนักข่าวไม่รู้โผล่มาจากไหนเหมือนกันแห่กันมาเต็มเลย เค้าก็เลยวิ่งๆๆๆๆ
แล้วก็วิ่งจนได้คุณช่วยไว้นี่แหละ” ไบร์ทตอบไปตามความ “งั้นเหรอ. . . อ๊ะนี่ๆ ไม่ต้องช่วยฉันแบกลังนั่นก็ได้นะ”
ในทันทีที่ร่างสูงกำลังจะช่วยแบกลังหนังสือนั้น ไบร์ทก็ได้ขัดไว้ก่อน
“แค่นี้สบายมาก ยาริสยังหนักหว่าเลย” คำพูกชวนฉงนจากร่างเล็กที่กำลังแบกลังหนังสือที่หนักกว่า
5 กิโลกรัม แต่มันก็งงๆ นะ หมายความว่าไง “งงเหรอครับ” ไบร์ท ทักขึ้น
“เอ๋ก็นิดหน่อยน่ะ”
“ก็ประมาณว่าสำหรับเค้าไอ้ที่หนักที่สุดประมาณว่ายกได้แค่แป๊บเดียวน่ะ
ก็ยกของได้หนักสุดแค่เจ้า ยามาฮ่ายาริสนี่แหละ แต่ถ้ามอเตอร์ไซล่ะก็ยกแล้วเดินขึ้นอพาร์ทเม้นไปชั้น
5 ยังได้เลย” ร่างสูงถึงกับชะงักเพราะคำตอบนั้นแสดงออกมาว่ามันใช่คนรึเปล่าฟระ =
=”
“เว่อร์ ไม่เชื่อๆ” ร่างสูงแสดงสีหน้าไม่เชื่อ
ก็แหงล่ะสิใครมันจะไปเชื่อลงล่ะพวกเธอ~ “ไม่เชื่อก็แล้วแต่” อีกคนทำท่างอนๆ เล็กน้อย
“เออนี่แล้วคุณชื่ออะไรล่ะ ?” ไบร์ท ถามคนที่ตนกำลังแบกลังหนังสือให้ “ไซ น่ะ
ยินดีที่ได้รู้จักนะ” ไบร์ทผงกหัวตอบ
“เอาล่ะถึงแล้วครับ~”
ไซถึงกับตะลึงเมื่อสิ่งที่เห็นตรงหน้าคืออพาร์ทเม้นต์แบบนี้ “เฮ้ย !!! สุดยอดใหญ่กว่าในใบปลิวอีกอ้ะ
0[]0 !!! ” “โอ๊ะแน่นอนล่ะเจ้าของหอรวยนี่นา ^w^” ปึง!!!
“คุณโรมฮะ!!!
มีคนมาขอเช่าห้องครับ
-0-” ไบร์ทเปิดประตูห้องทำงานและสะดุดล้มที่ห้องประตูในเวลาเดียวกัน
(ทำได้ไงอ่ะพวกเธอ =_=”) “งั้นเหรอแล้วว่าไง นายอยากได้ห้องไหนล่ะ”
หนุ่มหล่อที่นั่งตรงโต๊ะทำงานเอ่ยถามขึ้น
“เอ่อครับพอดีกำลังหาห้องอยู่เหลืออยู่กี่ห้องครับ” “อ๋อ ตอนนี้เหลือห้อง 110,
306, 307 แล้วก็ 309 น่ะอยากได้ห้องไหนล่ะจะไปดูก่อนมั๊ย ?”
ไซครุ่นคิดสักพักก็ตัดสินใจอย่างแน่วแน่ว่า “งั้นผมเอาห้อง 110 ละกันครับ”
ไซรีบยกข้าวของไปพร้อมปากที่คาบกุญแจไว้แบบไม่กลัวว่ามันลงคอเลยวุ้ย = =” ทั้งคู่เดินเอาข้าวของไปวางที่ห้องและไบร์ทก็กลับห้องไปทำกิจวัตรส่วนตัว
“เอาละรีบจัดข้าวของดีกว่า
จะได้นอนซะที ^ ^” ร่างสูงรีบจัดการข้าวของที่ขนมา
กว่าจะเสร็จก็ปาไปดึกมากแล้วและเสียงท้องคำราม เอ๊ย ท้องปวดท้วง เอ๊ย ท้องประท้วง
เอ๊ย ถูกแล้วๆ ^[+++]^ “หิวจังลงไปซื้อมาม่าที่เซเว่นแถวนี้ดีกว่า”
ในขณะที่ไซกำลังจะตัดสินใจไปซื้ออาหารญี่ปุ่น (มาม่า) นั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น
เมื่อเขาเปิดประตูออกก็พบกับเด็กสาวเอาพิซซ่ามาให้ “พิซซ่ากัสซี่มาส่งค่า
^w^”
อะไรของยัยนี่เนี่ย
“บริการพิเศษให้กับสมาชิกใหม่ของหอ ค่ะ เอ๋. . . อ๊ะแถมฟรีเฟรนช์ฟรายกับคลิปวันสงกรานต์ที่สีลม
XD ” กัสมอบของแล้วจากไปแบบแปลก (ตีลังกากลับไป)
อะไรของยัยนั่นฟระคอสเพลย์มาเป็นเด็กส่งพิซซ่าแล้วนี่มันอะไรเนี่ย งงฟ่ะ =
= “เอาเถอะไหนๆ
ก็ของฟรีล่ะแต่ไปอาบน้ำก่อนดีกว่า”
หลังจากที่ไซจัดการอาบน้ำแต่งตัวและกินอะไรเรียบร้อยแล้ว และสิ่งที่ตามมา คือ. . .
หนังท้องตึงหนังตาหน่อย ง่วงจังเลยไปนอนดีกว่า =w= ในขณะที่ไอ้เราจะหลับน่ะเหรอห้องตรงข้ามมีปาเสียงน่ะสิ
“อะไรกันยังหามือกลองไม่ได้เหรอ
!!? อีกสองอาทิตย์ ค่ายเพลง Oops Kingroom ก็จะเปิดออดิชั่นแล้วนะ
ถ้ายังชักช้าแบบนี้โอกาสอาจไม่มีเป็นครั้งที่สองก็ได้. . . เราจะชักช้าไม่ได้นะ”
เสียงหญิงสาวที่กำลังตะคอกใส่อีกฝ่ายซึ่งท่าทางกำลังเหมือนจะไม่สามารถตอบโต้อะไรได้เลยเพราะอะไรไม่ต้องแปลกใจหรอก
=w= “เอาน่าๆ เวลายังเหลืออยู่ยังไงๆ ต้องทันแน่นะ ซันเดย์”
ชายหนุ่มซึ่งเป็นฝ่ายถูกต่อว่าพยายามเกลี้ยกล่อมให้อีกฝ่ายสงบลงแต่มันคงไม่ง่ายหรอกเพราะเสียงของเจ้าหล่อนจากเสียงต่ำกลายเป็นเสียงแว้ด
ๆ ๆ ๆ ๆ ด่ามาไม่หยุดเลยน่ะสิ “พูดกี่ครั้งแล้ว ซัน นายพูดนี่เป็นครั้งที่ 13
แล้วนะ” แน่ะยังจะนับอีก = =
“เอ่อขอประทานโทษนะครับพอดีช่วยโวลุ่มซักนิดหน่อยนะครับจะนอน”
ไซเปิดประตูมาขอร้องให้ทุ้งสองลดโวลุ่มในการเมาท์มอย (?) “นี่นาย เล่นกลองเป็นป่ะ”
เฮ้ยๆ หันนิ้วใส่กันงี้เลยหรอ “สมัยเรียนก็เคยเล่นอ่ะนะ
แถมมีคนเคยมาขอเป็นลูกศิษย์ด้วย” อะไรของยัยนั่นเนี่ย
“ดีล่ะนับแต่นี้หนึ่งเวโกวินาทีนายเป็นมือกลองวงเราล่ะนะ” เฮ้ย!!! =[]= อะไรเนี่ยอยู่ๆ
มาอะไรกันเนี่ย “เอาล่ะสิบโมงมาเจอกันห้องนี้ ซันกลับห้องไปซะ” หล่อนสั่งอย่างกับเจ้าแม่เลยวุ้ย
=3=
เช้าอันสดใสล่ะค่ะคุณ พวกเธอ~ XD
“เสียงอะไรฟระ
ย้ากๆ แถวสวนของหอแต่ก็ดีเป็นนาฬิกาปลุกได้เลย ฮ้าว~
วันนี้วันอาทิตย์สินะ อ๊ะเสียงโครมอะไรอีกล่ะ เฮ้ย!!!”
ผมตกใจอะไรน่ะเหรอก็เจ้านักร้องนั่นน่ะสิมารำไทเก๊กตรงสวนแถมสับหันก้อนเบ้อขาดอีกคนรึเปล่าฟระ
=[]= เอาเถอะรีบๆ อาบน้ำดีกว่าชักหิวแล้วสิ
เห็นว่าเมื่อวานเดินผ่านร้านอาหารเช้านี่นา ฮ้าว~ อา~
หิวจังเลยสงสัยพิซซ่าเมื่อคืนมันคงไม่พอมั้ง โครม!!! “ขอโทษค่ะ
พอดีดิฉันรีบค่ะ” “ไม่เป็นไรครับ” ยัยนี่ใครเนี่ยน่ารักจังแต่ท่าทางจะแก่กว่าแฮะ ( –x–) “ฉันชื่อน้ำหวานค่ขอบคุณที่ช่วยนะคะส่วนคุณคงเป็นสมาชิกใหม่ล่ะสิขอโทษนะคะเห็นไบร์ทเค้ามาบอกว่าชื่อไซน่ะ
ใช่ป่ะ” น้ำหวานทำท่านึกๆ อยู่ “ครับแล้วเห็นคุณรีบน่ะ
ถ้าคุยกับผมแบบนี้คงไม่ดีมั้งครับ” ไอ้นักร้องนั่นท่าทางจะเป็นพวกชอบเมาท์มอยนะเนี่ย
“อ๊ะจริงด้วยไปล่ะนะคะ ^ ^” เอ้อจะว่าไปเห็นเจ้านั่นไปรำมวยอยู่ตรงสวนนี่
ลองไปแกล้งให้ตกใจดีกว่าแฮะๆ ^ ^ “เฮ้!!! นาย. . . อ้าวหายไปไหนหว่า” ชิ้ง - -+++ เงาดำบนเพดานนั่นมันอะไรเนี่ย
“เคล็ดวิชานินจาที่ 48 สำนัก คาซูมิ อาทาริ โนะ ซาซึจิน จิเคน!!! ”
ปึดข้อนิ้วที่ออกมาจากกำหมัดนิดๆ
ประทะลงบนคอของร่างสูงอย่างรุนแรงจนล้มลงไปนอนแน่นิ่งกับพื้น
“อ๊ะขอโทษนะพอดีติดนิสัยมาจากที่บ้านนานแล้วน่ะขอโทษนะครับเดี๋ยวสกัดจุดให้ นะ ]ถิง จื่อ!!!]
”
ปึด ร่างสูงรีบสะดุ้งลุกขึ้นมา “นายจะฆ่าฉันเหรอ = =* ” ร่างสูงจ้องเขม็งมายังอีกฝ่ายที่เพิ่งจะสกัดจุดที่ตนทำไว้ให้
“ขอโทษนะเดี๋ยวเลี้ยงข้าวไถ่โทษนะ” เข้าใจคิดดีนี่ไอ้หนู =w= กำลังหิวๆ
“เฮ้ยนายเป็นนินจาเหรอเนี่ย”
ไซคีตะลึงเพราะไอ้นักร้องนี่มันมีกำพรืดแบบนี้เหรอเนี่ย “ก็ไม่เชิงหรอกแต่ในหอนี้น่ะก็ไม่ได้มีผมคนเดียวหรอกครับ”
ไบร์ทกล่าว “เฮ้ยจริงดิมีใครบ้างล่ะ” “ก็มี พลอยกับคุณอะไรน้า. . . ช่างเหอะ ” อ้าวเฮ้ยอะไรฟระเนี่ยหอนี้
“แต่ก็ไม่ได้มีแต่นักฆ่าหรอกนะ ยังมีคุณจีเขาเป็นนักล่าผีน่ะ
แล้วก็หมอดูก็มีนะชื่ออะไรน้า. . . ฟาเอลอะไรนี่แหละ” นี่มันนิยายชัดๆ
นี่ตูฝันอยู่รึเปล่าเนี่ย = = “แล้วไม่มีใครรู้เลยเหรอ ?” ไซถาม “รู้กันทั้งหอ
แต่ไม่เป็นไรหรอกทุกคนออกจะรักกัน ^ ^” เอาล่ะสิต่อจากนี้เราก็ต้องใช้ชีวิตกับหอแปลกๆ
นี่แล้วเหรอเนี่ย =[]=
T2 Be ConTinuZe